Wat zit er achter die zwaai van de buschauffeur?
Verschillende vrienden stuurden me de afgelopen tijd links door (dank) naar de pas opgerichte Instagram-account ‘De_buswuif’, waar men filmpjes ziet van buschauffeurs die elkaar tijdens het rijden bezwaaien. Snel nam ik contact op met ‘De_buswuif’, wat volgt is het resultaat van dat contact.
Is er iets vriendelijkers en leukers dan buschauffeurs die naar elkaar wuiven? Het is voorspelbaar, het is ‘een ding’, ze doen het allemaal en er zit een soort code in die zwaaitjes vanachter dat grote busstuur die je niet helemaal kent, maar waarvan je wel voelt dat die er is. Hoe buschauffeurs naar elkaar wuiven, daar zit een wereld achter, dat is onderdeel van een diep en lang getrokken sociale bouillon. Mede daarom is het denk ik ook zo’n populair gegeven in de Nederlandse populaire heemcultuur.
Ik heb weleens aan chauffeurs en mensen die op soortgelijke wijze groetten gevraagd wat ik van ze kon leren op het gebied van groeten, maar ja, wat moet een mens op zo’n vraag antwoorden? “Gewoon doen, altijd leuk”, zei er een. “Ik match de energie”, zei een ander. “Groet je mij enthousiast, dan groet ik enthousiast terug.” Waarvan akte. De vraag waaróm chauffeurs elkaar groeten wordt door deze vloggende buschauffeur verder zelf beantwoord:
‘Ongeschreven regel’, ‘dat moet’, zegt de buschauffeur. Ja, ok, logisch.
Dit alles is een lange intro om te zeggen dat, als er iets nieuws gebeurt op het gebied van onderzoek naar buschauffeurs die naar elkaar zwaaien, dat automatisch opwindend is. Alsof iemand een manier vindt om Super Mario Brothers voor de NES nog sneller uit te spelen, zo u wilt.
Het concept achter de onlangs gelanceerde Instagram-account ‘de Buswuif’ is simpel: iemand in de stoel die het meest rechts voor in de bus zit filmt wat deze account ‘de buswuif’ noemt: het zwaaien van de ene chauffeur naar de andere. Dat is alles. Dat zijn de video’s. Maar wat het zo innovatief maakt, is gewoon de manier van vastlegging, de hypnotiserende kwaliteit van het geheel. En hoe meer van die video’s je kijkt, hoe beter en grappiger het wordt. Swipe lang genoeg door die video’s van de wuif en ik geloof dat het mogelijk zou zijn de slappe lach te krijgen (geen uitlach!) Zie:
Snap je?
Voel je?
Ok
Goed, het account is een eclatant succes. Kort na oprichting ervan werd De buswuif zowel door het volk als door het algoritme opgepikt, waardoor ik het bij 5000 volgers al toegestuurd kreeg (dank Henk, dank Willem Sjoerd), ik bij 6000 volgers (volgende dag) probeerde in contact te komen met de mensen erachter, ik bij 12.000 volgers een vriendelijke bevestiging kreeg dat ‘de Buswuif’ best met me wilde praten, en we bij 14.000 volgers (drie dagen daarna) in de Engelbewaarder in Amsterdam zaten. Ik dacht: welke man van rond de dertig zal er voor mij verschijnen? Maar ik had het mis: Djem (19) en Victor (23) kwamen zeer monter aangelopen, en onder het genot van cappuccino en thee vertelden zij hoe het zo was gekomen met ‘de buswuif’.
Heemvriend: Wat is dit, jullie zijn met z’n tweeën?
Victor: “Haha, ja, en dan heb je nog mazzel dat de andere vier niet zijn meegekomen.”
Jullie zijn met z’n zessen?
Victor: “Klopt ja! Zal ik gelijk het hele verhaal op tafel leggen?”
Ja, graag hoor.
Victor: “Wij zijn zes jongens en wij studeren journalistiek.”
Djem: “Aan de hogeschool Utrecht.”
Victor: “We kennen elkaar eigenlijk van studiereis, toen we naar Slovenië, Ljubljana waren gegaan. Daar hebben we elkaar leren kennen. Maar de échte basis voor de buswuif ligt eigenlijk hier in de gracht achter ons. Afgelopen zomer waren we varen en op het water, bij de Kloveniersburgwal, constateerden we dat het zo’n ongeschreven regel is dat je naar elkaar zwaait. Dus ja wij zeiden van: weet je wie dat ook doen?”
Buschauffeurs.
Victor: “Buschauffeurs. We zwaaiden zelf natuurlijk al uitvoerig vanaf die boot, maar vanaf die dag deden we het ook heel uitvoerig op school.”
Djem: “Het ging de hele gang op school over, die overdreven groeten van ons.”
Victor: “Vanaf toen gingen we ook filmpjes naar elkaar sturen die we in de bus maakten van wuivende chauffeurs. Na een tijdje hadden we zoveel filmpjes dat we dachten: daar kunnen we wel een Instagram-pagina van maken. Dat was twee maanden geleden.”
Gaan jullie dan ook nu steeds op die voorste stoel bij de chauffeur zitten om te kunnen filmen?
Victor: “Ja, als ‘ie niet bezet is proberen we dat wel. Het is toch het hotspotje daar, daar kan je het beste de zwaai vastleggen.”
Zijn jullie ook dieper gedoken in de aard van het zwaaien - waarom chauffeurs het doen? Is dat iets wat je interesseert?
Victor: “Ik ben er niet speciaal heel diep ingedoken, maar ik denk dat het te maken heeft met het feit dat het collega’s onder elkaar zijn. Gewoon even elkaar een goede reis wensen.”
Djem: “We konden er ook gewoon heel erg om lachen met elkaar. De een groet met een handje, een ander weer met het vingertje, soms gaat het lampje aan, of het lampje uit.”
Victor: “En er zit hiërarchie in hè. Als er een beetje een nulletje achter het stuur van de andere bus zit krijgt die alleen een zuinig vingertje, terwijl als er een vriend van de buschauffeur langs komt gereden, die een volle, gulle hand krijgt.”
Djem: “Hoe meer je er ziet, hoe meer wij erom konden lachen.”
Het werk erg aanstekelijk, hoe meer video’s je achter elkaar kijkt, hoe beter het wordt. Wat dat betreft: is alles ‘zelfgefilmd’ of krijgen jullie ook video’s toegestuurd?
Victor: “Inmiddels krijgen we behoorlijk wat video’s toegestuurd. Daar kunnen we ook nog wel even mee vooruit. Die dm’s zijn trouwens sowieso chaos, volgens mij krijgen we er wel 40 volgers per uur bij, dus op alle berichten van mensen reageren is zo’n beetje een dagtaak geworden al.”
Is dat allemaal algoritmisch en organisch, die groei, of zitten er ook andere media-dingen bij? Ik zag dat Geenstijl een post over jullie had gemaakt inmiddels?
Victor: “Ja, Geenstijl had gepost, en ze hadden op de radio Fred Teeven onze account laten zien en voorgelegd. Dat was ook wel grappig. Willy Wartaal heeft de account gedeeld. Hannah Prins ook.”
Wat voor soort journalisten zijn jullie zelf?
Djem: “Ik ben 19, ik ben dat nog een beetje aan het uitzoeken.”
Victor: “Ik heb al wat dingen gemaakt voor de plaatselijke krant en ik werk als vrijwilliger bij een radiostation. Je hebt bij ons op school mensen die zeggen: ‘ik ga de misdaadjournalistiek in, ik word de nieuwe Peter R. de Vries’. Daar ben ik nog niet, dat ik dat met zoveel zekerheid kan zeggen. Ja, de sportjournalistiek, dat lijkt me natuurlijk supermooi.”
Ik vind het mooie aan de buswuif dat het een soort microjournalistiek is, een langlopend onderzoek naar hoe buschauffeurs in Nederland naar elkaar zwaaien. Het is iedere keer hetzelfde, maar toch weer net afwijkend.
Djem: “We vinden het leuk dat mensen onze humor leuk vinden.”
Ja. Ik wil jullie geen woorden in de mond leggen, maar denk je niet dat een van de redenen dat het zo omarmd wordt door het publiek is dat mensen juist behoefte hebben aan meer ‘lokaal’ contact, dat tegen de moderne vervreemding van het internet in juist weer wat meer naar een ander willen zwaaien, dat mensen gewoon snakken naar contact? Ik zag laatst een post van iemand op Reddit die zei: ‘wow, sinds ik heb ontdekt dat ik gewoon praatjes met mensen in de buurt kan maken en vriendelijk ben met ondernemers enzo is mijn levensvreugde echt met 200 procent gestegen’. Het voet voor mij als een trend. Is dat iets waar jullie aan mee willen doen, iets aan willen bijdragen, zeg maar?
Djem: “Hm.”
Victor: “Ah, nee, nee toch niet echt man. Het is echt vooral bedoeld om te lachen.”
Ok, ok.
Victor: “Maar he, wat verbinding betreft, we waren in het begin weleens bijna offline gegaan toen een van de buschauffeurs zelf bij ons kwam klagen. Die had zichzelf herkend op een video en had contact gezocht via DM. Als we de video’s met hem niet verwijderden, zou hij stappen nemen. Dus ja, toen hebben we zijn video verwijderd, we hadden geen zin in gezeik. Maar daarna meldde ‘ie zich opnieuw en zei hij dat hij álle video’s verwijderd wilde hebben. We hebben dat toen nog overwogen, maar heel snel daarna bleek dat heel veel mensen het leuk vinden om te kijken, dus waarom zouden we het dan verwijderen? En nu krijgen we superveel positieve berichtjes, ook van mensen die zelf buschauffeur zijn. Dus ja, we maken mensen blij.”
Zowel Djem als Victor hebben nog even hun favoriete buswuif voorgedaan:
Djem: “Mijn favoriet is ‘de trilvinger’. Het is een van de eerste filmpjes ook, de buschauffeur ziet een bekende, en dan zwaait ‘ie zo en dan gaat die ringvinger nog een beetje doorbewegen. Geniaal filmpje, kan ik echt honderd keer naar kijken.”
Victor: “Ik pak de dubbele vinger, de ‘klauw’”
Als je het nog niet deed: volg De Buswuif op Instagram!
P.s. Ik wil iedereen die reageerde op de vorige editie hartelijk danken, volgende nieuwsbrief komt er een update over de zoektocht naar de toedracht van de rond de 114 zelfgerolde, deels opgerookte peuken bij een prullenbak en bankje bij station Muiderpoort
👋
'Een diep en lang getrokken sociale bouillon' - mooi verwoord Jan. Die zeldzame keren dat ik op sportschoenen en in korte broek met versnelde pas een ronde door en om het Flevopark deed, wuifde ik ook als vanzelfsprekend naar andere hardlopers. Soms zwaaiden ze terug, dan voelde ik me onderdeel van een collectief, verbonden. Soms negeerden ze mijn zwaai, dan voelde ik me minderwaardig, al kan een rennend mens gegronde redenen hebben om niet terug te zwaaien.